Resensie: The Unexploded Boer deur Erich Rautenbach

Verbeel jou almal in die wêreld skryf ’n outobiografie. Nie almal van daardie boeke sal interessant wees om te lees nie. Hierdie boek is ongelukkig een van hulle.

Erich Rautenbach vertel in The Unexploded Boer van sy komplekse jeug in die 1970’s in die rock ’n’ roll- en dwelmkultuur van Kaapstad en Johannesburg.

Hy skets ’n dissonante tyd: Apartheid is op sy hoogtepunt en fisieke onderdrukking vier hoogty, maar dit is ook die tyd van vrede, liefde, groovy tye, soel somernagte by rock-konserte… Dié dualiteit verskerp sy vervreemding: as ’n kind uit ’n disfunksionele familie, slagoffer van ’n pedofiel, tussenweefsel tussen Afrikaner en Engelsman, vaagweg bewus van die land se vergrype en onreg, maar stomgeslaan deur die totaliteit van die lewe.

Dis die storie soos dit aan ’n spookskrywer vertel sou word, vóór die spookskrywer die geheel saamsnoer om ’n spannende narratief, met bykomstighede soos karakters en plekke, in te sluit.

Resensie: Die verste uur deur Steve Hofmeyr

Die verste uur is ’n kortstorie oor ’n student, Jamie van der Merwe, wat in ’n ou professor se geskrifte oor die Franse komponis Jean-Philippe Rameau ’n manier vind om terug te reis in tyd.

Rameau wou op sy dag ’n soort theory of everything vir musiek skep, en in dié storie kry Van der Merwe per abuis die spesifieke akkoorde wat jou bewussyn terugstuur in die liggaam van een van jou voorvaders.

Jamie wil sy gesin se omstandighede verbeter, maar met sy eie terugreis vind hy homself midde-in die Slag van Paardeberg, circa 1900, waar hy keer dat genl. Piet Cronjé oorgee aan die Kakies. Sodoende bewerkstellig hy dat die Boere die hele oorlog wen. Sommer net só. One time.

Maar dit mors met Jamie se persoonlike tydslyn wanneer hy terugkom in die hede.

Terug in 2011 vind hy ’n utopie, waar almal Afrikaans praat, ’n wilde nimfomaan hom heeltyd wil “spyker” en die meisie van sy drome skielik binne sy bereik is.

Natuurlik besef hy dis alles baie verkeerd, want…

Kernkrag

Drie invloedryke omgewingsaktiviste loop oor na kernkrag.

Die drama by die Fukushima Nommer 1 kernkragsentrale het nou al van die voorblaaie van koerante verdwyn, maar die gevaar is lank nie verby nie. Werkers spook steeds dag in en dag uit om die reaktors onder beheer te bring. Hulle taak word bemoeilik deur hoogs radioaktiewe water wat rondom die sentrale opgedam het na pogings om die reaktors af te koel met seewater. Daar is nog nie oplossings vir al die probleme nie. Fukushima is die tweede grootste kernramp in die geskiedenis van hierdie kontroversiële kragbron.

Dit lyk dus onwaarskynlik dat drie gerespekteerde omgewingsaktiviste tot die gevolgtrekking sou kom dat Fukushima nie net vir hulle oortuig van die veiligheid van kernkrag nie, maar dat kernkrag moontlik die enigste praktiese oplossing is vir aardverwarming.